Una faccia …ma che razza?

Το παρόν άρθρο θα μπορούσε να έχει τίτλο « Ο τουρισμός από την Άπω Ανατολή στο Μιλάνο». Η παράφραση όμως, όπως διατυπώνεται στον τίτλο, της γνωστής και πολύ αγαπητής έκφρασης «ούνα φάτσα ούνα ράτσα» πηγάζει από τις εντυπώσεις που απεκόμισα στο πρόσφατο ταξίδι μου στο Μιλάνο, στα πλαίσια Συναυλίας για το Διεθνές Φεστιβάλ Μουσικής «Μουσικός Σεπτέμβριος Τορίνο – Μιλάνο».
Από την πρώτη στιγμή που επισκέφθηκα το κέντρο της πόλης, διαπίστωσα την τεράστια βιομηχανία που έχει στηθεί για τον τουρισμό, προς όφελος των Ιταλών βιομηχάνων, επιχειρηματιών, υπαλλήλων, εργατών και όλων όσοι αποτελούν την αλυσίδα της οικονομίας και της εργασίας. Και να σκεφτεί κανείς ότι ούτε θάλασσα διαθέτει το Μιλάνο ούτε παραλίες. Επίσης, δεν προσφέρει ηλιόλουστες ημέρες και αξιοθέατα όσα ο τόπος μας…
Και θέλω να υπογραμμίσω εδώ ότι η πόλη του Μιλάνου δεν αποτελεί Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της ΟΥΝΕΣΚΟ, παρά μόνο ο Ναός Santa Maria delle Grazie, στον οποίο βρίσκεται ο «Μυστικός Δείπνος» του Ντα Βίντσι. Τα υπόλοιπα αξιοθέατα του Μιλάνου είναι ό,τι βρίσκεται στις τέσσερις πλευρές της Piazza del Duomo: Το εντυπωσιακό Duomo (γοτθικού ρυθμού), η Galleria Vittorio Emanuele II (στοά με καταστήματα) και το Palazzo della Ragione. Πίσω από την Piazza βρίσκεται το Teatro alla Scala (η Σκάλα του Μιλάνου) και όχι πολύ μακριά από το κέντρο, για τους πιο «ψαγμένους», η Βασιλική του Αγίου Αμβροσίου, στον οποίο φυλάσσονται τα άφθαρτα σκηνώματα των Αγίων Αμβροσίου (4ος αιώνας) και των δύο Μαρτύρων Γερβασίου και Προτασίου (2ος αιώνας). Τέλος, το Castello Sforzesco, κάστρο από τον Μεσαίωνα.

Να απαριθμήσουμε τα αξιοθέατα; Επτά τον αριθμό! Και τα τέσσερα είναι σε μια πλατεία. Δηλαδή, μία βόλτα! Επιπλέον, δεν νομίζω ότι οι τουρίστες του Μιλάνου είναι όλοι τόσο «κουλτουριάρηδες» για να επισκεφθούν την Scala ή τόσο θρήσκοι για να «εκκλησιαστούν» στο Duomo ή στον Άγιο Αμβρόσιο ή ακόμη και τόσο «ματσωμένοι» ώστε να ψωνίσουν άπαντες Gucci και Prada!

Εμείς τί διαθέτουμε προς επίσκεψη; – 1) το Αχίλλειο, 2) το Ποντικονήσι, 3) την Μονή των Βλαχερνών στο Κανόνι, 4) την θέα από το Κανόνι, 5) τον αρχαιολογικό χώρο της Παλαιόπολης, 6) τον Άγιο Σπυρίδωνα, 7) τον Ναό των Αγίων Ιάσωνος και Σωσιπάτρου στον Ανεμόμυλο. Αριθμήθηκαν επτά χωρίς να αναφερθούν τα σπουδαιότερα:η Παλιά Πόλη – Μνημείο της ΟΥΝΕΣΚΟ, τα δύο Φρούρια, το Λιστόν, η Σπιανάδα, το Mon Repos, οι άλλοι ιστορικοί Ναοί και τα Μουσεία!

Την αφορμή όμως για το παρόν άρθρο την βρήκα στην πληθώρα Ασιατών τουριστών που επισκέπτονται το Μιλάνο, Γιαπωνέζων κατά το πλείστον, η οποία μου προκάλεσε πολύ μεγάλη απορία. Για να κατανοήσει ο αναγνώστης το πλήθος των Γιαπωνέζων, των Κινέζων και των Κορεατών, μπορώ να αναφέρω ότι αν δεν γνώριζα πού βρισκόμουν, θα μπορούσα να υποπτευθώ πως επισκέφθηκα όχι μια Ευρωπαϊκή πόλη, αλλά το Χονγκ Κονγκ, πόλη που κατακλύζεται από Ευρωπαίους, άντε τη Σιγκαπούρη!
Εμείς, στο κάτω – κάτω διαθέτουμε και ένα Μουσείο Ασιατικής Τέχνης, διαθέτουμε ήλιο, διαθέτουμε παραλίες, διαθέτουμε έναν παράδεισο, γαλανοπράσινο απ’ άκρη σ’ άκρη με απαράμιλλο φυσικό κάλλος και χωρίς το καυσαέριο της ιταλικής μεγαλούπολης. Γιατί οι Γιαπωνέζοι να πηγαίνουν εκεί και να μην έρχονται στην Κέρκυρα; Και να προσθέσω πως το καλοκαίρι έχει τελειώσει για την Βόρεια Ιταλία.

Εκείνο που κάνουμε εμείς είναι να συζητάμε πώς να πλησιάσουμε τον τουρισμό της Άπω Ανατολής, χωρίς να το πράττουμε. Ζητάμε τα πάντα από την Πολιτεία, από τον Δήμο, από την τουριστική προβολή της Νομαρχίας, χωρίς εμείς να μετακινούμαστε από τον καναπέ του βολεψίματος του πρόσκαιρου κέρδους.
Η διαφήμιση από μέρους της Αυτοδιοίκησης μπορεί να αποφέρει μερικά θετικά αποτελέσματα, αλλά χωρίς την συμμετοχή των ιδίων των επιχειρηματιών, των καταστηματαρχών, της τοπικής οικονομίας και κοινωνίας βελτίωση του τουριστικού προϊόντος δεν πρόκειται να δούμε. Και δεν αναφέρομαι μόνο στην οικονομική συμμετοχή από πλευράς επιχειρήσεων, την οποία κρίνω απαραίτητη, αλλά και την συμμετοχή τους στην αναβάθμιση του πολιτισμού μας.
Δύο καθημερινά και κοινά ερωτήματα (έτσι απλά): – Πώς μπορούν να διατηρηθούν καθαρά τα καντούνια, όταν περπατώντας πετάμε τα μικροσκουπίδια μας, τις τσίχλες ή ο,τιδήποτε άλλο τριγύρω, ώστε να γίνει πιο ευχάριστος ο περίπατος των επισκεπτών μας; – Πώς να καθαρίζει ο Δήμος τα καντούνια και τα πεζοδρόμια, όταν παντού βλέπεις πάγκους α λα λαϊκή αγορά;

Εάν οι επιχειρήσεις φροντίσουν περισσότερο την «φινέτσα» τους και, αφήνοντας κατά μέρος τη «μόστρα», συνηγορήσουν στις πρωτοβουλίες της Νομαρχίας και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, όταν δεν παραμένουν έξω του νυμφώνος για να επικρίνουν και κατακρίνουν, τότε κάτι θετικό μπορεί να βγει. Τότε μόνο θα ξεφύγουμε από την μιζέρια που μας κατατρώει. Διαφορετικά «φίτα λαμπάντα» (Finito Lampanta).
Από την δυτική κουλτούρα μας νομίζω πως μόνο οι ιταλικές λέξεις μας έμειναν. Ως τότε μόνο το «ούνα φάτσα» πιάνει… Για να φτάσουμε το «una razza» με τους Ιταλούς πρέπει να δουλέψουμε πολύ. Να δουλέψουμε και να εστιάσουμε στην βελτίωση του προσωπικού μας πολιτισμού, στις δραστηριότητες, στις επαφές μας, στην κοινωνία μας, στην καθημερινότητά μας.
Arrivederci._